ΦΙΛΙΕΣ...

Συνομιλώ μαζί τους από τα ξύλινα
σύρματα, πολυκαιρισμένης μπάρας.
Οι φίλοι μου λατρεύουν τις βροχερές Τρίτες του χειμώνα
αργά, την ώρα που τους λοιπούς κυβερνά ο ύπνος.
Αγαπούν τις γυναίκες.
Δεν θα έλεγα το ίδιο και για εκείνες.
Οι φίλοι μου πίνουν γρήγορα
και σιγοσφυρίζουν σουξέ μακρινής εποχής.
Θάβουν την οργή τους σε πετρωμένα κύτταρα
που τους δένουν σε ευθείες το κορμί.
Παρευρίσκονται σε νεκρώσιμες ακολουθίες
χωρίς διάθεση για δάκρυα.
Φεύγουν μόνοι μια νύχτα Τρίτης
με την αλλόκοτη ελπίδα της αναγνώρισης
φορεμένη για φωτοστέφανο.
Σείριος, 23-12-2016

ΜΕΣΣΙΑΣ...

Έχω περπατήσει πάνω στη θάλασσα
από απόγνωση έρωτα.
Μετέτρεψα το νερό στα καζανάκια ενός
βρώμικου μπαρ
σε ουίσκι για τους μπεκρήδες.
Άνοιξα τα μάτια ενός απελπισμένου
του έβαλα στο χέρι το πιστόλι
συνήργησα στον φόνο.
Φίλησα με πόθο μια νεκρή πόρνη
στα ψυγεία του νεκροτομείου
κι έπειτα περπατήσαμε πλάι πλάι
στην άδεια λεωφόρο.
Μεσσίας κάποιων άλλων σταυρώνομαι κάθε νύχτα
δίχως ανάσταση, συλλέκτης καρφιών. 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Η Ραπουζέλ έκοψε τα μαλλιά της
σε μοβ καρφάκια.
Η Χιονάτη αντάλλαξε το μήλο της
με ένα κόκκινο μανιτάρι και έγλυψε
πρόστυχα το αυτί του κυνηγού.
Η Σταχτοπούτα ξεκάλτσωτη πήρε
τα βήματα ενός αναστενάρη και περπάτησε
εκστατικά πάνω στα κάρβουνα.
Η Πεντάμορφη έστειλε το τέρας
στον πλαστικό χειρούργο και μετά
από δέκα επιτυχημένες επεμβάσεις
όρισαν την ημερομηνία του γάμου.
Η Κοκκινοσκουφίτσα άφησε την γιαγιά της
νηστική κι ύστερα από ένα ιδρωμένο κυνηγητό
κατέληξε στην φωλιά του λύκου
που ακόμα και τώρα που σας γράφω δεν έχει
βάλει γλώσσα μέσα.
Παραμύθια.
Πόσα ακόμα παραμύθια μωρό μου;
Βάζω τις μπότες που άφησε ο παπουτσωμένος
γάτος και βγαίνω τσάρκα στην Χώρα των Θαυμάτων.

(Σείριος, 2 Οκτώβρη 2016)

ΕΩΣΦΟΡΟΣ...

Έβαλα τον ίδιο τον διάβολο στο αυτοκίνητο μου.

"Πέταξε με μέχρι το διπλανό χωριό.

Πρέπει να εξαργυρώσω κάτι παράβολα χάριτος".

Φορούσε ένα σκισμένο τζιν και λάγνα κομμάτια σάρκας

μαγνήτιζαν το βλέμμα μου.

Έκανα να απλώσω το χέρι αλλά το μέσα μου

φώναζε πως ο διάολος ζεματάει.

Ξάφνου στην μέση του αγροτικού δρόμου 

πετάχτηκε ένα μακρύ βαθυκόκκινο φίδι.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω.

Κοίταξα από τον καθρέφτη το λιωμένο κεφάλι του

να λιάζετε στην καυτή άσφαλτο.

Γύρισα με τρόμο το βλέμμα μου

και είδα κάτω από τα μαύρα γυαλιά το σαρδόνιο γέλιο...

                             ********

Με πήρες μετά από καιρό και κάπως τυπικά 

με ρώτησες φίλε πως παν τα πράγματα.

Χωρίς σκέψη το μόνο που βρήκα να σου απαντήσω

είναι κατά διαόλου.

ΕΥΧΕΣ...

Το τζίνι δεν το τράκαρα σε λυχνάρια της ερήμου.
Με πλησίασε στην μπάρα μετά το έκτο ποτό.
"Μια" μου λέει, "μια και στα γρήγορα γιατί πρέπει
να κανονιστώ και με την κυρία απέναντι".
Τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο του και
ολόκληρη η ποντικόφατσα του γέμισε ζάρες.
"Ένα φελιζόλ από αυτά που πουλάνε έξω από
τα γήπεδα" του είπα.
Το ειρωνικό του χαμόγελο γέμισε με αέρα τις μισές ζάρες.
"Άλλη μια γιατί είσαι φτηνός" μου είπε
τινάζοντας το φαγωμένο σακάκι του.
"Κι ένα ρολό από εκείνο το νάιλον περιτυλίγματος
με τις φουσκίτσες" του απάντησα.
Έχω στρώσει από χρόνια το φελιζόλ μου
στον ψηλό θρόνο της ανίας και σκοτώνω τις στιγμές
με μικρά-μικρά πατήματα του αντίχειρα.

ΤΟΥ ΜΝΗΜΑΤΟΣ...

Πίνω το φτηνό κονιάκ της δεξίωσης.
Φέρνω στο στόμα μου τη στυφή γεύση
παγωμένου θαλάμου, δημόσιου νεκροτομείου.
Συνεχίζω με τα γυάλινα ποτηράκια που άφησαν σαλιωμένα
και μισογεμάτα κάτι γριές, αρχαίες μοιρολογίστρες.
Ακούω τον εαυτό μου να λέει
"Αν κάτι μας διδάσκει ο θάνατος είναι η αξία χρήσης της ζωής..."
Σπεύδω να ρουφήξω τα τελευταία κενά που μαζεύει βαριεστημένα
ο γραβατωμένος υπάλληλος του επαρχιακού γραφείου τελετών.
Η αξία της ζωής.
Ξεκουμπώνω το μαύρο μου πουκάμισο
-ένεκα της περίστασης-
ξεβρακώνομαι και πιάνω πάλι τον παλιό πρόστυχο χορό
που φέραν στα μπαούλα τους κάτι γιαγιάδες
που από χρόνια τους τρώει την νιότη, χωνεμένο καστανόχωμα.
Γράφω τούτες τις λέξεις στο λευκό περιθώριο
πολυκαιρισμένου κηδειόχαρτου.

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ...

Είμαι ο λεγεωνάριος που έχασε τον Χιτώνα.
Είμαι το μελάνι στα συγχωροχάρτια της ιεράς εξέτασης.
Είμαι όλα τα λάθος ελιξίρια κατά της πανούκλας.
Είμαι χάντρα χρωματιστή στα πουγγιά του Κορτές.
Είμαι η λασπωμένη γη του Βατερλό.
Είμαι το μαχαίρι που έκοψε τ' αρχίδια του Ρασπούτιν
λίγο πριν μπουν στην φορμόλη.
Είμαι ο αέρας που χάιδευε τις άκρες του NO PASARAN.
Είμαι η περόνη στα χέρια του Άρη.
Οι λογοκριμένες σελίδες από το ON THE ROAD του Κέρουακ.
Το φανελάκι που φορούσε στη φυλακή ο Κοεμτζής.
Γεννήθηκα μια Τρίτη Νοέμβρη του '79.
Φέρω στον σπόρο μου όλα τα άνθη του κακού σας. 

ΗΔΟΝΙΚΟ...

"...το περί ελεύθερου έρωτος ποίημα κεντρίζει την αυτόθι συχνάζουσα και δη ανήλικον νεολαίαν προς την φιληδονίαν και την σωματικήν και ηθικήν διαφθοράν..."

(Απόφαση δικαστηρίου για τους υπαρξιστές της "παράγκας" κάπου στα 1954)

Λοιπόν και μια υποψία λαιμού είναι αρκετή.
Σνιφάρεις ηδονή από εκείνο το μικρό κομματάκι σάρκας
και χορεύεις με τα δάχτυλα την υδάτινη σχισμή.
Χορεύεις έως ότου το κεφάλι να γείρει προς τον ώμο
και να αποκαλύψει σε όλο το μεγαλείο τα λευκά οροπέδια
του στήθους.
Και μια πλάτη πρόθυμη σε χέρια ικανά
που κατεβαίνουν χαμηλά, χαράζοντας ερυθρά μονοπάτια,
για να σηκώσουν τις παντιέρες φρέσκων οργασμών.
Κόντρα σε όσους χρειάστηκαν λίτρα αλκοόλ
για να ομολογήσουν μια καυλωμένη λέξη,
κι από το νεκροτομείο ακόμα θα σου μιλάω πρόστυχα.

(Για την "παράγκα" :http://freedomgreece.blogspot.gr/2012/11/1953-56.html)

ΑΠΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ...

Ώρες μου μιλούσε ο φίλος για του έρωτά του
τα παθιασμένα ναυάγια.
Κι ύστερα από κάμποσα λεπτά το δικό μου μυαλό
άλλο δεν γυρόφερνε παρά τούτη τη σκέψη,
πόσα "τι εννοείς", πόσα "δεν καταλαβαίνω"
πόσα "δεν θα έπρεπε"
χωράει ένα "σε θέλω"...

ΔΥΟ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ...

Βογγητά γέρων που τους παράτησαν
στα χέρια καλωδιομένης Πάολας
κάνουν την νύχτα πιο εφιαλτική
από εκείνο το ματσούκι που έχουν χώσει
για να ξεβρομίζει το συκώτι μου.

             ~   ~   ~   ~   ~

Με ρώτησαν διάφοροι καλοθελητές
τι ήταν εκείνο που 'φταιξε και μου βγάλαν τη χολή.
Χαϊδεύω ανεπαίσθητα τα ράμματα
και ξέρω αδερφέ μου πως είναι οι λέξεις
οι λέξεις που δεν βγήκαν από μέσα μου
και πήγαν και πετρώσανε στα σωθικά μου.

ΠΟΘΟΙ ΑΡΧΑΙΩΝ...

"Τέρπων εἰμὶ θεάς θεράπων σεμνῆς Ἀφροδίτης
Τοῖς δὲ καταστήσασι Κύπρις χάριν ἀνταποδοίη."

Ο γερο-Τέρπων κάθεται στο γωνιακό τραπέζι του καφενέ,
γυροφέρνοντας το κοκάλινο κομπολόι του.
Μπροστά του παρέλαση όλα τα σφριγηλά κορμιά 
που κάποτε τουρλώνονταν κάτω από το εικόνισμα του 
και με κεράκια του ζητούσαν να τους χαρίσει καύλα.
Ρουφάει το ρακί του και συλλογάται μονάχα εκείνη,
εκείνη την τρελή που τον αρνήθηκε κι ύστερα πήδηξε 
στα βάθη κάτω από το φαροφώς.

ΑΛΛΑΓΗ ΩΡΑΣ...

Αλλαγή ώρας.
Κάπου στην μέση της αλκοολικής νύχτας πέρασε μια ώρα
δίχως τις στιγμές της.
Ώρα χαμένη.
Πόσες εξομολογήσεις έρωτα
πόσα πρωτότοκα φιλιά χάθηκαν μέσα στη δίνη
των άδειων λεπτών;
Πόσοι αυτόχειρες γλίστρησαν μέσα σε τούτο το κενό
με ξεκούμπωτη θηλιά
κρατήθηκαν από μια δεύτερη ευκαιρία;
Πόσους επιθανάτιους ρόγχους ξάφνιασε το άλμα αυτό
χαράζοντας αναπνοή ζωής
κι αφήνοντας απλήρωτο της Στύγας τον βαρκάρη;
Και πόσους μύχιους πόθους χώρεσες
μέσα στην τρύπια αυτή βαλίτσα του χρόνου
που το μόνο που σου άφησε για προίκα ήταν μια ζάλη πρωινή; 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ...

Άγιοι του έρωτα.
Τους θυμάμαι σε υγρά παγκάκια, στασίδια προσμονής
να ξενυχτούν όχι για ένα φιλί, μήτε για κάποιο σκόρπιο χάδι
παρά για ένα αναμμένο φως σ' ένα παράθυρο
βεβαίωση πως εκείνη αναπνέει.
Πέσαν στα χέρια μου τα συναξάρια τους
λόγια, μύχιοι πόθοι, εξομολογήσεις έρωτος
που θάφτηκαν σε πρόχειρα σκονάκια και ημεροδείκτες άλλων καιρών.
Ανομολόγητα "θέλω" χωρίς κουράγιο να τα ξεστομίσεις.
"Θέλω", θαλασσινά χαλίκια, που μονάχα ο θάνατος ο γλωσσολύτης
μπορεί απ' το στόμα να μας βγάλει
κι ας πρέπει τη θέση τους να πάρει ο οβολός μας.
Άγιοι του έρωτα, μαρτύρησαν κάτω από ολόγιομα φεγγάρια
μοναξιάς φωτοστέφανα.
Αμήν.

ΑΡΡΩΣΤΗΝΕΝΗ ΑΥΡΑ...

Με πέταξαν στα παγωμένα σεντόνια κίτρινου νοσοκομείου.
Ώρες μετά, ενώ η ψυχή μου χόρευε κάτω από τα κλειστά βλέφαρα
τα γυάλινα χέρια αποτρελαμένου γιατρού
ξήλωσαν βίαια τις πηγές του πόνου.
Αναπνέω.
Αναπνέω τον επιθανάτιο ρόγχο του απέναντι κρεβατιού.
Αναπνέω πάνω στις ματωμένες γάζες αποσυνδεμένων φλεβών.
Αναπνέω τον φόβο κάτω από το πέπλο των καρκινικών κυττάρων.
Γαντζώνω το μυαλό μου στα σωληνάκια των ορών
και τρέχω μέσα μου βαθιά
εκεί που τρέφονταν οι στιγμές σε ηδονών λιβάδια.
Στα σεντόνια τα αγιασμένα ιδρώτα
τα νοτισμένα με υγρασία της πρωινής σου άνοιξης.
Στα χέρια εκείνα που πυρώθηκαν χαϊδεύοντας ξέπλεκα μαλλιά
και ξαναμμένες ήβες
στα χέρια που πάλευαν τη θέρμη να αποσπάσουν
από γυμνωμένα στήθη.
Και στα αρώματα που σε κοφίνι τρύγου μάζευα ανάσα ανάσα
για να τα κλείσω σε σκαλιστά μπουκάλια μεθυσμένων ερώτων.
Αναπνέω.

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΥΓΧΗΣΗ...

Μου γράφεις φίλε μοναχά μια λέξη : απωθημένο.
Κι εγώ που πάντα είχα ζόρια με της ορθογραφίας τα τερτίπια
μένω να αναρωτιέμαι.
Δηλαδή από θυμό;
Ή μήπως από θύμηση;
Αλλά αν πάλι είναι 'κεινο που θέλεις να στείλεις μακρυά;
Όπως και να 'χουν οι κανόνες των δασκάλων
'συ χάιδεψε της τυχαία το λαιμό.
Από έναν πόθο.