Πίνω το φτηνό κονιάκ της δεξίωσης.
Φέρνω στο στόμα μου τη στυφή γεύση
παγωμένου θαλάμου, δημόσιου νεκροτομείου.
Συνεχίζω με τα γυάλινα ποτηράκια που άφησαν σαλιωμένα
και μισογεμάτα κάτι γριές, αρχαίες μοιρολογίστρες.
Ακούω τον εαυτό μου να λέει
"Αν κάτι μας διδάσκει ο θάνατος είναι η αξία χρήσης της ζωής..."
Σπεύδω να ρουφήξω τα τελευταία κενά που μαζεύει βαριεστημένα
ο γραβατωμένος υπάλληλος του επαρχιακού γραφείου τελετών.
Η αξία της ζωής.
Ξεκουμπώνω το μαύρο μου πουκάμισο
-ένεκα της περίστασης-
ξεβρακώνομαι και πιάνω πάλι τον παλιό πρόστυχο χορό
που φέραν στα μπαούλα τους κάτι γιαγιάδες
που από χρόνια τους τρώει την νιότη, χωνεμένο καστανόχωμα.
Γράφω τούτες τις λέξεις στο λευκό περιθώριο
πολυκαιρισμένου κηδειόχαρτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου