Άγιοι του έρωτα.
Τους θυμάμαι σε υγρά παγκάκια, στασίδια προσμονής
να ξενυχτούν όχι για ένα φιλί, μήτε για κάποιο σκόρπιο χάδι
παρά για ένα αναμμένο φως σ' ένα παράθυρο
βεβαίωση πως εκείνη αναπνέει.
Πέσαν στα χέρια μου τα συναξάρια τους
λόγια, μύχιοι πόθοι, εξομολογήσεις έρωτος
που θάφτηκαν σε πρόχειρα σκονάκια και ημεροδείκτες άλλων καιρών.
Ανομολόγητα "θέλω" χωρίς κουράγιο να τα ξεστομίσεις.
"Θέλω", θαλασσινά χαλίκια, που μονάχα ο θάνατος ο γλωσσολύτης
μπορεί απ' το στόμα να μας βγάλει
κι ας πρέπει τη θέση τους να πάρει ο οβολός μας.
Άγιοι του έρωτα, μαρτύρησαν κάτω από ολόγιομα φεγγάρια
μοναξιάς φωτοστέφανα.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου