ΜΙΑΣ ΦΑΡΑΣ...

Είναι η φάρα των κλουβιών.
Τους βλέπω στο ημίφως φανταχτερών τηλεοπτικών προγραμμάτων
να καπνίζουν τα λιγδωμένα άσπρα φανελάκια τους.
Τους νιώθω πίσω μου στις ουρές των επιδομάτων
να δαγκώνουν την οργή τους στο κάτω χείλος.
Τους μυρίζω στην χλωρίνη κίτρινων νοσοκομείων
να ξεπλένουν με αντισηπτικά κακοφορμισμένες ζωές.
Τους ακούω σε ομοιόμορφους οργασμούς
να ενώνουν με τον ιδρώτα τους βιασμένες ηδονές.
Είναι η φάρα των κλουβιών.
Με το αίμα στριμωγμένο στο μυαλό
θα εκραγούν ένα βροχερό χάραμα
βάφοντας με άλικο χρώμα
όλες τις ανέξοδες ψευδαισθήσεις. 

ΑΝΟΔΟΣ...

Τους κοιτώ πάνω στα κότερα τους
να χωνεύουν τους πόθους μας στις λιπαρές κοιλιές τους.
Πιέζουν τον σβέρκο μας με τις πλαστικές σαγιονάρες τους
και μας ζεύουν στα λουράκια των σκύλων τους.
Ο καπνός των πούρων τους σχηματίζει κυματιστά τη λέξη ΝΙΚΗ.
Κάπου χαμηλά στις όχθες της Στύγας πλένουν τα γένια τους
οι τελευταίοι "μπαρμπούδος" και ξεπεζεύουν οι εναπομείναντες του Άρη.
Η Πασιονάρια δένει τις πληγές του Σπάρτακου και ο τελευταίος
παριζιάνος ράφτης χαρίζει χρώματα στον Ντελακρουά
να ράψει τη σημαία του.
Από κάτω εκεί χαμηλά, απ' το πέρασμα του θανάτου
μ' έναν αρχέγονο αλαλαγμό για συνοδό ερχόμαστε.
Όλοι της γης οι πρώην νικημένοι. 

ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ...

Σουτάρω στη φλέβα μου μια γερή δόση σκοτεινιάς
να την ταξιδέψει το αίμα σε όλες τις αισθήσεις.
Δε θέλω αδερφέ ούτε να τους ακούω, ούτε να τους βλέπω
ούτε να τους μυρίζω.
Χαζεύω μέρες τώρα τον αγώνα μιας αράχνης
να προικίσει τον τοίχο μου.

ΔΥΟ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ...

Ο ύπνος, τούτος ο εφιάλτης των μύχιων πόθων μας.
Εκείνη η σκιά που ξεσκεπάζει σαν μικρό παιδί σε καλοκαιρινή νύχτα
όλες τις Κεκρόπορτες των θέλω μας.
Ξαγρυπνώ.
Με το κύμα στα πόδια μου
κι ένα παιδικό γέλιο στ' αυτιά μου.

           ~ ~ ~ ~ ~    ~ ~ ~ ~ ~

Του ονείρου εκείνες οι ηδονές της
που ράντισαν τις άκρες απ' τα γένια μου.
Του οράματος εκείνος ο καλοκαιρινός ιδρώτας
που έδεσε τους καρπούς μας.
Κι εκείνο το λαχάνιασμα που αρωματίστηκε
απ' το θυμιάμα του τσιγάρου της.
Μνήμης μοναχική οδός
οδός θανάτου.

ΜΙΑΣ ΒΡΟΧΗΣ...

Ένιωσα το ποδοβολητό της βροχής στην αγωνία τους
να τρέξουν να κρυφτούν απ' το αναπάντεχο.
Βγήκα στο νερό.
Πρώτα ένιωσα τα τσιγάρα στο τσεπάκι
του πουκαμίσου μου να μουσκεύουν.
Ύστερα όλα τα πάθη μου να κυλούν
από τα λούκια του κορμιού μου.
Ένιωσα το τελευταίο τσαλακωμένο εικοσάρικο
που στόλιζε την τσέπη μου, βρεγμένο.
Κι έπειτα τη φτώχεια στις πράξεις
να μ' αφήνει για να ενωθεί με τα χαλίκια του στενού.
Έμεινα να βρέχομαι.
Κάθαρση πουθενά.
Μόνο εκείνο το γλίστρημα των λαστιχένιων παπουτσιών
να με κυλάει στην δίνη των "θέλω", των "πρέπει" και των "δεν μπορώ".
Έμεινα να βρέχομαι στον υγρό μου προορισμό.
Στις σιδερένιες εσοχές του κοντινού υπονόμου.

ΠΕΡΑΣΜΑ...

Με τη νοσταλγική αρμύρα στις φτέρνες.
Με την αρχαία σκόνη των πυραμίδων στα μαλλιά.
Με τις παιδικές πληγές της άγνοιας στους αγκώνες.
Με την πικρή γεύση του μόχθου στα χείλη.
Στεφανωμένος μοναξιάς νίκες
φλεγόμενος μέσα από τις συμπληγάδες του πόθου
ατρόμητος στο βαρκάκι μιας λέξης
ο ποιητής περνάει.

ΔΕΛΤΙΟ ΕΡΩΤΑ...

Που; Εκεί που ο σπόρος μητρικά αγκαλιάζεται από τον ήλιο
τρίβεται ηδονικά στο χώμα
κι αφήνει το νερό να φιλήσει το λαιμό του
για να δώσει καυλό ζωής.
Πότε; Από το μεθυσμένο πετάρισμα μια νυχτερινής ματιάς
ως το τραχύ χάδι μνήμης σε επιμνημόσυνη δέηση.
Με ποιους; Με εκείνους τους μύστες του λάγνου βλέμματος
με εκείνες τις ιέρειες που κουβαλούν στον ώμο αμφορείς πόθου.
Συνημμένα :
α) Κρασί Παλιοκαλιά πατημένο με δάχτυλα που φέρουν στις
άκρες τους τη στυφή ηδονή μιας γλώσσας.
β) Μέλι λευκαδίτικο που το άρωμα του δέθηκε
από αλμυρούς οργασμούς στην άμμο ενός όρμου.
γ) Ένα βιολί που κούρδισε τις χορδές του σε πρόστυχα βήματα
που χορεύονται κάπου πέρα από το Κάβο Ντόρο.  

ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ...

Η αλήθεια είναι πως πασχίζω να αποφασίσω

αν κατά την έξοδο της από την θάλασσα

θα προτιμούσα να αντίκριζα τα πλήρως
απελευθερωμένα στήθη της ή αν τελικά
ο υγραντήρας μαγιό έπαιξε καταλυτικό ρόλο
στο εξαίσιο θέαμα των εν πλήρη στύση ρωγών της.

               ~   ~   ~   ~   ~

Πως να περιγράψεις σε ένα ταβάνι
την αιδιακή αρωματική παλέτα
που κατακτά τη μύτη σου στην προσπάθεια
να ανάψεις το επόμενο τσιγάρο;

ΔΥΟ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΙΝΟΣ...

Είναι κι έρωτες που σέρνουν τα ματωμένα τους φτερά
κομμένα με τροχισμένη ματσέτα
από δωμάτιο σε δωμάτιο άδειων σπιτιών.
Οι έρωτες που μόνη ανάμνηση έχουν
αδειανά μπουκάλια και ξέχειλα τασάκια.
Οι έρωτες με τον πόνο υποδόριο τατουάζ.
Πότε διάολο να τους γιορτάσεις;

             ~   ~   ~   ~   ~

Πως από Κανένας ξέπεσες να παίζεις τον Πολύφημο;
Πως από Βελλεροφόντης κατέληξες ένα τομάρι Χίμερας;
Πως από τετραπέρατος Ηρακλής έφτασες να γίνεις αυτή η σκατόφατσα
ο μπούφος Άτλας;


             ~   ~   ~   ~   ~

Την αποφορά κατσικίσιου οίστρου.
Το καβοντορίτικο σφύριγμα του.
Την οργασμική δόνηση του λόγου του.
Και προπάντων τον πρόστυχο χορό των ποδιών του.
Πάρε πίσω όλους τους ματωμένους θεούς τους
και φέρε μου μια μονάχα ακόμα φορά
από το τάσι της ηδονής του να τρυγήσω.

ΓΙΟΡΤΙΝΑ...

  - Παρατηρώ τον αγώνα του μπαρουτοκαπνισμένου γάτου να σύρει θριαμβευτικά 

  τη σακούλα με τα εκλεκτά εδέσματα έξω από τον κάδο.

  Η σκηνή φωτίζεται από τις λιπαρές λάμπες παρακείμενου λογιστικού γραφείου

  όπου κλινικά νεκρός από καιρό λογιστής παλεύει να πείσει τοπικό Εμπενίζερ 

  για το θαύμα των Χριστουγέννων.

  Ξαναγυρνώ την αυτοκτονική ματιά μου στον ρωμαλέο γάτο

  προσμένοντας την πρόσκληση του σε γεύμα.

                           ~ ~ ~ ~   ~ ~ ~ ~     ~ ~ ~ ~

 - Κράτησα τον μικρό καλικάντζαρο στην χούφτα μου

και τον τάισα όλη την άχνη από τους μπαγιάτικους κουραμπιέδες.

'Επειτα κατεβήκαμε στην πυλωτή και του έδειξα το νέο αλυσοπρίονο.

Το αντάλλαξα με δύο λεπτά ζεστασιάς σε εξαίσιες βυζάρες 

και δώσαμε ραντεβού για τις έξι Γενάρη.

Κουφάλες, όλα φέτος θα τελειώσουν πιο γρήγορα.