Με τη νοσταλγική αρμύρα στις φτέρνες.
Με την αρχαία σκόνη των πυραμίδων στα μαλλιά.
Με τις παιδικές πληγές της άγνοιας στους αγκώνες.
Με την πικρή γεύση του μόχθου στα χείλη.
Στεφανωμένος μοναξιάς νίκες
φλεγόμενος μέσα από τις συμπληγάδες του πόθου
ατρόμητος στο βαρκάκι μιας λέξης
ο ποιητής περνάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου