ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ...

Άγιοι του έρωτα.
Τους θυμάμαι σε υγρά παγκάκια, στασίδια προσμονής
να ξενυχτούν όχι για ένα φιλί, μήτε για κάποιο σκόρπιο χάδι
παρά για ένα αναμμένο φως σ' ένα παράθυρο
βεβαίωση πως εκείνη αναπνέει.
Πέσαν στα χέρια μου τα συναξάρια τους
λόγια, μύχιοι πόθοι, εξομολογήσεις έρωτος
που θάφτηκαν σε πρόχειρα σκονάκια και ημεροδείκτες άλλων καιρών.
Ανομολόγητα "θέλω" χωρίς κουράγιο να τα ξεστομίσεις.
"Θέλω", θαλασσινά χαλίκια, που μονάχα ο θάνατος ο γλωσσολύτης
μπορεί απ' το στόμα να μας βγάλει
κι ας πρέπει τη θέση τους να πάρει ο οβολός μας.
Άγιοι του έρωτα, μαρτύρησαν κάτω από ολόγιομα φεγγάρια
μοναξιάς φωτοστέφανα.
Αμήν.

ΑΡΡΩΣΤΗΝΕΝΗ ΑΥΡΑ...

Με πέταξαν στα παγωμένα σεντόνια κίτρινου νοσοκομείου.
Ώρες μετά, ενώ η ψυχή μου χόρευε κάτω από τα κλειστά βλέφαρα
τα γυάλινα χέρια αποτρελαμένου γιατρού
ξήλωσαν βίαια τις πηγές του πόνου.
Αναπνέω.
Αναπνέω τον επιθανάτιο ρόγχο του απέναντι κρεβατιού.
Αναπνέω πάνω στις ματωμένες γάζες αποσυνδεμένων φλεβών.
Αναπνέω τον φόβο κάτω από το πέπλο των καρκινικών κυττάρων.
Γαντζώνω το μυαλό μου στα σωληνάκια των ορών
και τρέχω μέσα μου βαθιά
εκεί που τρέφονταν οι στιγμές σε ηδονών λιβάδια.
Στα σεντόνια τα αγιασμένα ιδρώτα
τα νοτισμένα με υγρασία της πρωινής σου άνοιξης.
Στα χέρια εκείνα που πυρώθηκαν χαϊδεύοντας ξέπλεκα μαλλιά
και ξαναμμένες ήβες
στα χέρια που πάλευαν τη θέρμη να αποσπάσουν
από γυμνωμένα στήθη.
Και στα αρώματα που σε κοφίνι τρύγου μάζευα ανάσα ανάσα
για να τα κλείσω σε σκαλιστά μπουκάλια μεθυσμένων ερώτων.
Αναπνέω.