ΕΥΧΕΣ...

Το τζίνι δεν το τράκαρα σε λυχνάρια της ερήμου.
Με πλησίασε στην μπάρα μετά το έκτο ποτό.
"Μια" μου λέει, "μια και στα γρήγορα γιατί πρέπει
να κανονιστώ και με την κυρία απέναντι".
Τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο του και
ολόκληρη η ποντικόφατσα του γέμισε ζάρες.
"Ένα φελιζόλ από αυτά που πουλάνε έξω από
τα γήπεδα" του είπα.
Το ειρωνικό του χαμόγελο γέμισε με αέρα τις μισές ζάρες.
"Άλλη μια γιατί είσαι φτηνός" μου είπε
τινάζοντας το φαγωμένο σακάκι του.
"Κι ένα ρολό από εκείνο το νάιλον περιτυλίγματος
με τις φουσκίτσες" του απάντησα.
Έχω στρώσει από χρόνια το φελιζόλ μου
στον ψηλό θρόνο της ανίας και σκοτώνω τις στιγμές
με μικρά-μικρά πατήματα του αντίχειρα.

ΤΟΥ ΜΝΗΜΑΤΟΣ...

Πίνω το φτηνό κονιάκ της δεξίωσης.
Φέρνω στο στόμα μου τη στυφή γεύση
παγωμένου θαλάμου, δημόσιου νεκροτομείου.
Συνεχίζω με τα γυάλινα ποτηράκια που άφησαν σαλιωμένα
και μισογεμάτα κάτι γριές, αρχαίες μοιρολογίστρες.
Ακούω τον εαυτό μου να λέει
"Αν κάτι μας διδάσκει ο θάνατος είναι η αξία χρήσης της ζωής..."
Σπεύδω να ρουφήξω τα τελευταία κενά που μαζεύει βαριεστημένα
ο γραβατωμένος υπάλληλος του επαρχιακού γραφείου τελετών.
Η αξία της ζωής.
Ξεκουμπώνω το μαύρο μου πουκάμισο
-ένεκα της περίστασης-
ξεβρακώνομαι και πιάνω πάλι τον παλιό πρόστυχο χορό
που φέραν στα μπαούλα τους κάτι γιαγιάδες
που από χρόνια τους τρώει την νιότη, χωνεμένο καστανόχωμα.
Γράφω τούτες τις λέξεις στο λευκό περιθώριο
πολυκαιρισμένου κηδειόχαρτου.