Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

ΜΙΑΣ ΦΑΡΑΣ...

Είναι η φάρα των κλουβιών.
Τους βλέπω στο ημίφως φανταχτερών τηλεοπτικών προγραμμάτων
να καπνίζουν τα λιγδωμένα άσπρα φανελάκια τους.
Τους νιώθω πίσω μου στις ουρές των επιδομάτων
να δαγκώνουν την οργή τους στο κάτω χείλος.
Τους μυρίζω στην χλωρίνη κίτρινων νοσοκομείων
να ξεπλένουν με αντισηπτικά κακοφορμισμένες ζωές.
Τους ακούω σε ομοιόμορφους οργασμούς
να ενώνουν με τον ιδρώτα τους βιασμένες ηδονές.
Είναι η φάρα των κλουβιών.
Με το αίμα στριμωγμένο στο μυαλό
θα εκραγούν ένα βροχερό χάραμα
βάφοντας με άλικο χρώμα
όλες τις ανέξοδες ψευδαισθήσεις. 

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΑΝΟΔΟΣ...

Τους κοιτώ πάνω στα κότερα τους
να χωνεύουν τους πόθους μας στις λιπαρές κοιλιές τους.
Πιέζουν τον σβέρκο μας με τις πλαστικές σαγιονάρες τους
και μας ζεύουν στα λουράκια των σκύλων τους.
Ο καπνός των πούρων τους σχηματίζει κυματιστά τη λέξη ΝΙΚΗ.
Κάπου χαμηλά στις όχθες της Στύγας πλένουν τα γένια τους
οι τελευταίοι "μπαρμπούδος" και ξεπεζεύουν οι εναπομείναντες του Άρη.
Η Πασιονάρια δένει τις πληγές του Σπάρτακου και ο τελευταίος
παριζιάνος ράφτης χαρίζει χρώματα στον Ντελακρουά
να ράψει τη σημαία του.
Από κάτω εκεί χαμηλά, απ' το πέρασμα του θανάτου
μ' έναν αρχέγονο αλαλαγμό για συνοδό ερχόμαστε.
Όλοι της γης οι πρώην νικημένοι.