ΑΝΩΦΕΛΟ...

Θαλασσινές στάλες του μαΐστρου ξέπλεναν το νου
και πλήθος κωλοφωτιές φώτισαν μια γρίλια μνήμης.
Εσύ μικρό παιδί , ανθός ροδακινιάς
κι εγώ κλινικά νεκρός σε τάφους έρωτα.
Κι εκείνο το κρεμαστό
Δούρειος Ίππος του πόθου μου
να αγναντεύει προσμονές στις παρυφές του στήθους σου.
Φοβού τους Δαναούς που ήπιαν απ' τις πηγές του νόστου.

ΑΚΑΛΕΣΤΟΙ ΣΕ ΠΑΡΤΙ...

Με τα μυδράλια του θείου Κάρολου περασμένα σταυρωτά.
Με το γιαταγάνι του Άρη στα δόντια.
Έχοντας μεταλάβει το τελευταίο μέλι του μπάρμπα Σπύρου, βουτάμε την "Ψαροπούλα"
περνάμε απέναντι και με τα κουρδίσματα του Θανάση για υπόκρουση
ξανακάνουμε δικιά μας την μαζεμένη υπεραξία που άραξε στ' αγιασμένα νερά μας.