ΠΕΝΤΕ ΜΙΚΡΑ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΔΙΧΩΣ ΦΙΛΟΥΣ...

Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω κύριε πρέσβη μου.
Αυτός ο λάκκος είναι για να περάσω ανώδυνα την βάσανο της ζωής.
Ναι, πρέσβη μου μακριά από τους ανθρώπους.
Μάλιστα δικά μου είναι αυτά τα καλοθρεμμένα σκουλήκια.
Συντροφιά μου στις απέραντε ώρες. Μάλιστα, το γνωρίζω.
Θα προτιμήσω κι εγώ την πιστωτική κάρτα.

                       ~   ~  ~  ~  ~

Με Σαπφούς σάλτο σε φαροφώς
μανιασμένης χειμωνιάτικης νύχτας
απολαμβάνω την ευχάριστη αίσθηση
της επιστροφής σε φίλια χωρικά ύδατα.

                     ~   ~   ~  ~   ~

Αρνήθηκα την μετάγγιση αίματος από φιάλη
νεαρού ερωτευμένου.
Προτίμησα τον ασφαλή θάνατο
ανέραστου αργυραμοιβού.

                     ~   ~   ~  ~   ~

Το νόημα κλειδώθηκε σε χωματένια κάστρα
που φτιάξαν πλαστικά κουβαδάκια
σε πολυσύχναστη παραλία
την οποία εδώ και ώρα κατακτά με το
ακαταμάχητο φλερτ του
ορμητικό κύμα.

                        ~   ~   ~  ~   ~   

Σήκωσα με τη γλώσσα την χλωρίδα του μουνιού της.
Κι ύστερα με τα δάχτυλα φύτεψα οργασμούς
στα βάθη της γης της.
Λάτρευα πάντα εκείνες τις παλιές
βουκολικές ταινίες.

                                             

  

ΑΝΩΦΕΛΟ...

Θαλασσινές στάλες του μαΐστρου ξέπλεναν το νου
και πλήθος κωλοφωτιές φώτισαν μια γρίλια μνήμης.
Εσύ μικρό παιδί , ανθός ροδακινιάς
κι εγώ κλινικά νεκρός σε τάφους έρωτα.
Κι εκείνο το κρεμαστό
Δούρειος Ίππος του πόθου μου
να αγναντεύει προσμονές στις παρυφές του στήθους σου.
Φοβού τους Δαναούς που ήπιαν απ' τις πηγές του νόστου.

ΑΚΑΛΕΣΤΟΙ ΣΕ ΠΑΡΤΙ...

Με τα μυδράλια του θείου Κάρολου περασμένα σταυρωτά.
Με το γιαταγάνι του Άρη στα δόντια.
Έχοντας μεταλάβει το τελευταίο μέλι του μπάρμπα Σπύρου, βουτάμε την "Ψαροπούλα"
περνάμε απέναντι και με τα κουρδίσματα του Θανάση για υπόκρουση
ξανακάνουμε δικιά μας την μαζεμένη υπεραξία που άραξε στ' αγιασμένα νερά μας.

Μ.Π.

Μεγάλες Παρασκευές με εκείνα τα μικρά
προσευχητάρια στο χέρι.
Και φούστες μακριές.
Κι εσύ να βλασταίνεις στον κυκεώνα της άνοιξης
πάλη με την κατάλευκη σάρκα
κι εκείνο το ξεσηκωτικό τσιφτετέλι που
σφυράει ο τραγοπόδαρος στον αυλό του.

 

TOY FRANCOIS...(σε φίλο και πάλι)

- Ήρθες σήμερα ρε ;
- Ήρθα.
   Ως βήχας τυλιγμένος με την κάπα από φλέματα.
   Ως ακράτητος πόρδος αλκοολικού εντέρου.
   Ως βρώμικο νύχι πολυκαιρισμένης κάλτσας.
   Ως ώχρα θανάτου στη μύτη άταφου Σάϊλοκ.
   Ήρθα ως πάντα.
   Το μυθικό εκείνο κακάδι που κανένα χαρτομάντιλο δεν πιάνει
   παρά μόνο τα μπαρουτοκαπνισμένα καρακόλια ενός δαχτύλου.