Συνομιλώ μαζί τους από τα ξύλινα
σύρματα, πολυκαιρισμένης μπάρας.
Οι φίλοι μου λατρεύουν τις βροχερές Τρίτες του χειμώνα
αργά, την ώρα που τους λοιπούς κυβερνά ο ύπνος.
Αγαπούν τις γυναίκες.
Δεν θα έλεγα το ίδιο και για εκείνες.
Οι φίλοι μου πίνουν γρήγορα
και σιγοσφυρίζουν σουξέ μακρινής εποχής.
Θάβουν την οργή τους σε πετρωμένα κύτταρα
που τους δένουν σε ευθείες το κορμί.
Παρευρίσκονται σε νεκρώσιμες ακολουθίες
χωρίς διάθεση για δάκρυα.
Φεύγουν μόνοι μια νύχτα Τρίτης
με την αλλόκοτη ελπίδα της αναγνώρισης
φορεμένη για φωτοστέφανο.
Σείριος, 23-12-2016
