Είναι κι έρωτες που σέρνουν τα ματωμένα τους φτερά
κομμένα με τροχισμένη ματσέτα
από δωμάτιο σε δωμάτιο άδειων σπιτιών.
Οι έρωτες που μόνη ανάμνηση έχουν
αδειανά μπουκάλια και ξέχειλα τασάκια.
Οι έρωτες με τον πόνο υποδόριο τατουάζ.
Πότε διάολο να τους γιορτάσεις;
~ ~ ~ ~ ~
Πως από Κανένας ξέπεσες να παίζεις τον Πολύφημο;
Πως από Βελλεροφόντης κατέληξες ένα τομάρι Χίμερας;
Πως από τετραπέρατος Ηρακλής έφτασες να γίνεις αυτή η σκατόφατσα
ο μπούφος Άτλας;
~ ~ ~ ~ ~
Την αποφορά κατσικίσιου οίστρου.
Το καβοντορίτικο σφύριγμα του.
Την οργασμική δόνηση του λόγου του.
Και προπάντων τον πρόστυχο χορό των ποδιών του.
Πάρε πίσω όλους τους ματωμένους θεούς τους
και φέρε μου μια μονάχα ακόμα φορά
από το τάσι της ηδονής του να τρυγήσω.
