ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ...

Βρώμικα νερά.
Άκρη - άκρη στο μώλο η κυρά να δαγκώνει με τα δόντια της
ηλιοβασιλέματα και χάρτινα καραβάκια.
Πουτανάδικα και φτηνό πιόμα.
Πρόστυχα tattoo και χρήμα που λερώνει τα χέρια.
Στριμωγμένα σε σάκο πόθοι, ηδονές και γράμματα άλλων κόσμων.
Σκεβρωμένα κορμιά σε φουρτουνιασμένες περιπτύξεις με ωκεανών κόρες.
Σκουριά σε κάθε κόγχη της σκέψης.
Σε αμπάρια αρμυρά παραχωμένες ζωές, μετρημένες με φύλλα πορείας.
Και για τέλος ένας τάφος βυθός με τον Ιωνά καρφωμένο στις λεπίδες του κήτους.

 

Του Ηλία...

"Έρχεσαι πάντα
μαζί με το μουνί σου."

Ποιητής είναι εκείνος που με τρεις λέξεις αφήνει ξαναμμένα κορμιά να ξενυχτούν στα ιδρωμένα κρεβάτια του πόθου.
Ποιητής είναι αυτός που δεν φοβάται ν' αφήσει την ύπαρξη του να κολυμπάει μετά θάνατον στα σκατά. Αυτός που έχει για τέχνη τις αμαρτωλές στροφές ενός ζεϊμπέκικου όσο και τις πρόστυχες πινελιές του Τσόκλη.
Ποιητής είναι αυτός που βρίσκει τη ζωή φωτογραφίζοντας μνήματα. Αυτός που παίρνει πεθαμένες γλώσσες και τις κάνει ν' ακούγονται σαν στιχάκια σουξέ μπαλάντας.
Ποιητής είναι εκείνος που φοράει τη γυναίκα στο μέτωπο σαν μαγιάτικο στεφάνι.
Ποιητής είναι αυτός που από το ποτέ και το τίποτα σε πηγαίνει βαθιά στους τεκέδες της ύπαρξης σου.